“We kunnen een taal die een gebrek aan keuze impliceert, vervangen door een taal die keuze erkent.” – Marshall Rosenberg.
Marshall Rosenberg zegt: “in een wereld waar we vaak hard worden beoordeeld voor het zoeken en onthullen van onze behoefte, kan het heel beangstigend zijn om dit te doen.” Vaak hebben velen van ons, vooral vrouwen, de overtuiging dat de zorg voor anderen belangrijker is dan de zorg voor jezelf.
Als je je eindelijk realiseert dat beide belangrijk zijn, lijken je eerste pogingen om te vragen wat je nodig hebt meer op pleiten.
Voorbeeld: een huisvrouw heeft een stressvolle dag. Ze zegt tegen haar gezin, “Ik heb de hele dag geen één moment voor mezelf gehad. Ik bracht de kinderen naar school, deed boodschappen en de was, koos verf voor de woonkamer” … en met elke motivering wordt ze zeurderig en meer smekend.
Tegen de tijd dat ze bij haar werkelijke verzoek komt, “zou ik vanavond enige tijd voor mezelf kunnen hebben,” heeft de luisteraar waarschijnlijk al een muur van weerstand opgebouwd en is waarschijnlijk al bezig met het formuleren waarom zijn of haar dag ook stressvol was!
OF
Ze zegt tegen haar gezin, “Ik heb een drukke dag gehad. Ik ben moe en zou graag nu een paar minuten voor mezelf hebben. Ik vind het ook leuk om vanavond samen te eten, zodat ik me meer verbonden met jullie kan voelen.”
Met een helder uiten van haar behoefte, laat ze zien, dat ze har eigen behoeften waardeert. Ze hoeft niet te argumenteren waar ze tijd voor zichzelf ‘zou moeten hebben’ of ‘verdient’.
Oefening:
Besteed de komende periode aandacht aan hoe je vraagt om je behoeften te vervullen. Heb je de overtuiging dat je behoeften niet zo waardevol zijn als die van anderen? Denk je dat je je moet rechtvaardigen waarom je het verdient dat je behoefte vervuld wordt?
Uit ‘Compassie leven’, Puddledancer Press, vertaald door Monie Doodeman
