“Empathy, I would say is presence. Pure presence to what is alive in a person at this moment, bringing nothing in from the past.” – Marshall Rosenberg
Het is ochtend, een schijnbaar gewone doordeweekse ochtend. Vandaag wil ik je meenemen in mijn 10 minuten zelf-empathie aan het begin van deze dag. Ik zet mijn voice-recorder aan en begin te spreken.
Ik voel een knoop in mijn maag bij de gedachte wat ik vandaag allemaal al lang gedaan had willen hebben. Het voelt als een opluchting dit uit te spreken. Er ontstaat een glimlach op mijn gezicht.
Door mijn gesloten ogen heen zie ik de zon. Ik stop even met ademen. Een diepe zucht. Ik voel meer ruimte in mij ontstaan. Ik voel hoe mijn benen, mijn rug, mijn nek en mijn hoofd op mijn matras en kussen rusten. Ik voel een tinteling door mijn benen gaan, nu ik dit benoem.
Er komt een klein stukje herinnering boven van een droom van vannacht. Ik voel warmte en een diepere verbinding met mezelf. Ik merk dat mijn stem nu iets dieper klinkt. Dit opent mijn vleugels, mijn schouders. En ik merk dat ik direct oordeel over het woord vleugels. Ik hoor mijn gedachte “wat zullen de mensen daarvan denken, vleugels… vast weer zo’n zweverig esoterisch type…” Ik voel hoe mijn middenrif hierbij samentrekt. Mijn adem wordt oppervlakkig. Een stem in mij zegt “wat zit je hier nu je tijd te verdoen met oninteressante details. Je moest toch een blog schrijven..! En liefst zo snel mogelijk, om efficiënt te werken.” Ik voel mijn middenrif opnieuw samentrekken.
Opeens moet ik denken aan het idee en de inspiratie die steeds weer in mij terugkomt, om dit op het podium te zetten, in theater, mensen in zelf-empathie, “tracking their inner world”. Ik vind dit ZOOO boeiend, en ik merk hoe ik nu ook oordeel over mijn idee, wie gaat dat nou boeien, wie vindt dat nou interessant? Ik word mij bewust van de overtuiging die zo diep verankerd zit, dat anderen altijd origineler, leuker en grappiger zijn dan ik. Ik voel iets samentrekken in mij, bij mijn lever. Terwijl een ander deel in mij zo kan genieten van mijn eigen inspiratie! En nu verschijnt er een brede glimlach op mijn gezicht, genietend. Plots ben ik weer in mijn hoofd, bij de gedachte dat ik nu toch wel heel interessante dingen zou moeten schrijven. Voor een goed voorbeeld van “tracking” van wat er in mij leeft en hoe geweldig dat is. Ik voel mijn kaken ontspannen, nu ik dit uitspreek. Ik adem eens diep door. Er ontstaat een big smile op mijn gezicht, van vreugde om zo dicht bij mezelf te zijn, bij mijn eigen ervaring, hier en nu, echt waar.
Dit is toch de mooiste reis, is mijn gedachte. Ik voel mij zo dankbaar om steeds meer te mogen ervaren hoe mooi het is om de reis van empathie, van het delen van mijn binnenwereld in het moment, ook met elkaar te delen. In plaats van zo’n groot deel binnen te houden, uit angst voor oordeel, angst voor de gevolgen.
Ik voel zoveel dankbaarheid. Mijn gedachten gaan naar hoe ik dit ook met mijn partner steeds meer kan leven. Al is het maar 10 minuten op een dag die wij bewust reserveren voor empathisch luisteren, versterkt dit ons draagvlak, onze verbinding. Daar kunnen we elkaar écht ontmoeten.
Ik open mijn ogen. Ik zie de zon schijnen door de grote boom die ik door mijn raam zie. Ik voel dankbaarheid voor die boom, voor de jaren dat ik hier elke ochtend vanuit mijn bed de boom heb mogen begroeten, in alle seizoenen, met de vogels en eekhoorns die in hem leven. Nu komt er wat nostalgie in mij boven, weemoed, ik voel wat emotie rond mijn hart, tintelingen van binnen, er is ook wat verdriet nu. Ik denk aan het afscheid van de mooie tijd die ik hier heb mogen wonen, veilig met mezelf, in mijn eigen paleisje van 38 m2. Nu vind ik mezelf heel dapper dat ik dit uitspreek. Ik had soms wat schaamte en oordeel over mezelf, dat ik op zo’n klein oppervlak leef, en mij vergelijk met mijn vrienden en familie die in grote huizen en grote appartementen leven, een volledig huis voor zichzelf hebben. Ik voel nu in mijn hoofd iets ontspannen. Mijn blik wordt helderder. Er gaat iets open in mij, van de vreugde, denkend aan de stap om binnenkort met mijn partner te gaan samenleven. Nu is er ook de verwondering, dat het nu echt zo gaat zijn. Tegelijkertijd voel ik iets samentrekken in mij. Er is ook angst. De gedachte “Dromen is leuk, maar als je dan elke dag in hetzelfde huis leeft, elke dag met elkaar moet omgaan…” Het lucht mij op ook dit te benoemen. En ik vind het ook dapper van mezelf.
Nu zie ik een klein vogeltje in de boom zitten, en een tweede vogeltje. Het vervult me met vreugde en ik geniet van de lichtheid van hun fladderen, van het komen en gaan. Ik voel opnieuw dankbaarheid en ik vier dat ik dit moment met mij mag delen, op reis met mezelf. Ik voel zo’n diepe verbinding nu, liefde, en mijn passie voor zelf-empathie, such a joy, the art of tracking my inner world.
Dankjewel om even met mij mee op reis te gaan en om getuige te zijn van mijn binnenwereld. Ik hoop dat ik je hiermee mag inspireren om ook met jouzelf op reis te gaan, in zelf-empathie. En nu stel ik mij de vraag hoe het zou zijn, als iedereen elke dag zichzelf alleen al 10 minuten empathisch zou beluisteren…
