Vorige week was ik deelnemer aan een event waar 5 kandidaten zich opmaakten voor hun final assessment op het pad naar certificering. Ik nam deel om een dierbare vriendin te steunen en in de verwachting zelf ook heel wat inspiratie op te doen.
Als altijd startten de assessoren met het toelichten van hun wens om dit proces te benaderen vanuit een ‘partnership’-paradigma en niet vanuit het ‘authority’-paradigma, waar ‘ik’ maar ik voel me vrij genoeg om ‘wij’ te zeggen, veel meer mee vertrouwd ben/zijn.
Mijn denken: ‘Uiteraard! Daar staat NVC toch voor. En dat weet ik ondertussen, zelf dit hele proces doorlopen hebbende. En dit zelf zo benadrukkend op de gelegenheden waar ik NVC deel met anderen.’
En toen gebeurde dit: er werd ons gevraagd ‘s ochtends 10 min voor de start naar de zaal te komen indien we nog koffie of thee wensten te nemen.
Als bereidwillige deelnemers, stonden we op dat uur allen voor een gesloten deur. Er was nog een overleg gaande tussen de assessoren en de kandidaten. Toen we uiteindelijk binnen konden, en onze drankjes genomen hadden, was het 9u10 en we zouden om 9u starten.
Bij de openingscirkel en het delen van logistieke mededelingen, werd aangegeven dat we niet op het afgesproken uur hadden kunnen starten en kwam het verzoek om drankjes beneden te halen zodat we volgende keer tijdig zouden kunnen starten. Het programma is immers vrij gevuld en een goed tijdsbeheer draagt bij aan rust en duidelijkheid.
Opnieuw mijn denken: ‘Wat? Menen ze dat nu? ‘Ze’ vragen ons om tijdig te komen om thee te maken, dan laten ze ons niet binnen, en nu ‘verwijten’ ze ons dat we niet tijdig zijn gestart!!!!’
En onmiddellijk daaropvolgend: ‘Ach, laat het vallen, ik kan volgen dat het veel is voor hen en waar ze allemaal aan moeten denken, ik haal morgen mijn thee beneden wel, no big deal.’
Enkele minuten later, na de remembering, kan er gedeeld worden. Een Nederlandse man neemt het woord en benoemt zijn frustratie over dit gebeuren. Hij voelt zich ‘pissed off’ omdat hij nood heeft aan duidelijkheid en gezien wil worden in zijn intentie om bij te dragen aan het goed verloop van het proces.
Wauw! Op dat moment ben ik me er pas van bewust hoe snel ik mezelf als het ware ‘wegzet’. Hoe doordrongen ik echt ben van dit authority-paradigma, meer nog dan dat ik me echt realiseer. Bij alles wat de man uitspreekt, voel ik mezelf inwendig ‘ja!’ zeggen. Ik ervaar het op dezelfde manier. En hij geeft er woorden aan. Op een manier waar ik blij van word.
Wat maakt dat ik dat niet zelf gedaan heb, het woord nemen en uitspreken wat het met me deed? Ik voelde het en was er me wel degelijk van bewust. Er woorden aan geven – maw het vertalen van mijn jakhalzen en ze benoemen als gevoelens en behoeften die geraakt worden lukt me ook. Wat houdt me dan toch tegen? En niet voor het eerst!
Als ik daar even bij blijf stilstaan, kom ik uit bij een groot ‘please’-gehalte, een ‘niet tot last willen zijn’ of als dusdanig gepercipieerd willen worden, wie ben ik om daar ‘moeilijk’ over te doen, wat geeft het om beneden drank te halen, dat is toch een kleintje etc.
Hier heb ik dus nog iets te leren! Niet om me per se uit te spreken in het moment, maar om hier bewust al dan niet voor te kiezen. En het dus niet meteen weg te zetten als ‘niet relevant’ of ‘het is al opgelost’, maar het te ontvangen, en vooral mezelf voldoende graag zien om het serieus te nemen. Om een plek te nemen in een groep, een stem te hebben, even veel zorg te dragen voor mezelf als dat ik voor anderen wil doen.
Met andere woorden, het partnership-paradigma niet alleen te begrijpen, uit te dragen naar deelnemers in de trainingen die ik zelf begeleid, maar het ook te leven en te omarmen als het over mezelf gaat.
Ja, leren en groeien zit soms in kleine dingen, komt vaak onverwacht, af en toe ook ongewenst, het brengt een bewustzijn waar ik niet altijd op zit te wachten… en tegelijk maakt het het leven zoveel rijker!
