FAALANGST…
Wat is dat nu eigenlijk…voor mij?
Morgen ga ik nog eens een training geven aan een team in een groot ziekenhuis. Het is eigenlijk een heel fijne opdracht omdat de mensen zelf gekozen hebben om verbindende communicatie in hun onderlinge communicatie willen integreren. Je moet weten dat heel veel mensen vaak verplicht worden door hun werkgever om een bepaalde opleiding te volgen. En dan heb je als trainer met heel wat (on)uitgesproken weerstand om te gaan. Frustraties worden dan wel een geprojecteerd op de trainer en dat vind ik zo spannend en uitdagend om mee om te gaan.
Mijn innerlijke jakhals wordt dan instant wakker en gelooft dan dat al die weerstand van de andere met mijn eigen onkunde te maken heeft. ‘Het zal wel mijn schuld zijn dat mensen niet gemotiveerd geraken…Ik had wat creatiever moeten zijn of ik breng het veel te simpel etcetc.
Mijn angst om te falen hangt dan nauw samen met hoe anderen denken over mij of vooral hoe ik denk dat anderen denken over mij. Dus faalangst wordt in grote mate gestimuleerd door mijn eigen gedachten. En als die trein van gedachten vertrokken is, reageert mijn lichaam als een razendsnelle TGV op mijn gedachten.
Weet je hoe ik hier ondertussen naar kijk?
Wanneer mijn lichaam reageert met angst waarvan mijn eigen veroordelende gedachten aan de oorsprong liggen, ervaar ik oordelen als een bedreiging. Geweld binnen verbindende communicatie gaat over oordelen, verwijten en schulddenken. Als ik iets als geweld of bedreiging ervaar, gaat mijn lichaam automatisch over in een soort van bevriestoestand. Ik blokkeer dan en vervolgens wil ik het liefst zo snel mogelijk weglopen uit de situatie. Vroeger begon ik zelfs te hyperventileren. Ik sla dan helemaal toe en mijn benen voelen ongelooflijk zwak. Ik begin te zweten, stinkend te zweten. Ik geraak dan niet meer aan mijn eigen parate kennis omdat heel mijn systeem bezig is om om te gaan met al mijn lichamelijke sensaties. In vele theorieën spreekt men dan van het reptielenbrein, ons oudste brein, dat verantwoordelijk is voor overleving als je in gevaar bent. Mits onze oordelen ook een vorm van geweld zijn…kan je oerbrein al vrij snel getriggerd worden.
Faalangst gaat voor mij ALTIJD over schrik voor het oordeel van de ander. Ik ervaar een oordeel als een persoonlijke afwijzing. En afwijzing is iets wat ik als een hele diepe pijn ervaar. Ik kan me heel wat situaties herinneren waarin mijn ouders, leerkrachten, chiroleiding, vriendinnen soms met afkeer konden reageren. Dan kon ik door de grond zakken van SCHAAMTE. Dan wou ik mij verstoppen, in een klein hoekje kruipen…liefst zo snel mogelijk verdwijnen.
Faalangst gaat dan over dat ik gefaald zou hebben, dat ik de andere teleurgesteld heb…dat het mijn schuld is dat de andere zich rot, boos of teleurgesteld voelt! Wanneer ik geloof dat ik verantwoordelijk ben voor de gevoelens van de andere, vormt dit een grote bron van LIJDEN in mijn leven. In extreme situaties, kan ik zodanig blokkeren dat ik ervoor kies om dan liever niets te doen dan iets het risico te lopen te FALEN!
Onlangs zei een jong meisje van 14 jaar tegen mij: ‘Annelies, ik leer liever niets, want als ik dan slechte punten heb, weet ik dat het komt omdat ik niets gedaan heb. Maar als ik ervoor leer en het is me niet gelukt…dan is het mijn eigen SCHULD!’
SCHULD…schaamte voelen, is iets wat we allemaal willen vermijden? Maar wat doe je dan allemaal NIET terwijl je eigenlijk zo graag WEL wil in jouw leven?
Dankzij verbindende communicatie heb ik een zeer helder zicht ontwikkeld op schuld schaamte en ANGST! Voor mij begint het ALTIJD opnieuw en opnieuw om het onderscheid te maken tussen echte verantwoordelijkheid en valse verantwoordelijkheid! En het eindigt ALTIJD in VERBINDING met mezelf…in verbinding met mijn angsten en achterliggende behoeften.
