GOEDE RAAD 
Ik kreeg onlangs van een goede vriendin een mail met als titel ‘Goede raad’…
De mail kwam er als reactie op ons telefoongesprek van de dag ervoor. Het was een emotioneel beladen gesprek, waarin ik ventileerde hoe mijn vrouw en ik ons ronduit bedrogen voelden bij een hele grote aankoop in ons leven. De woede en frustratie rond het onrecht dat ons hiermee was aangedaan zat zodanig hoog dat we overwogen een advocaat te raadplegen om gerechtelijke stappen te ondernemen. Iets wat we nog nooit gedaan hadden en eerlijk gezegd ook nooit van plan waren. “Zo zitten wij gewoon niet in elkaar”, of dat dachten we toch.
In haar mail gaf mijn vriendin ons het advies om de hele zaak los te laten. Ze zei dat ze heel wat ervaring had in juridische betwistingen in al haar jaren op de dienst ‘klachten’ bij een grote bank, en dat we daar liever ver vanaf wilden blijven. Om van de mogelijke kosten van een rechtszaak nog maar te zwijgen. Waarom niet gewoon aanvaarden hoe het gelopen was en ons neerleggen bij de zaak? Dat zou toch veel makkelijker zijn? Minder gedoe. Minder gezever. Misschien was deze aankoop gewoon niet voor ons en komt er nog wel iets véél mooiers uit de bus.
Dat gaf de jakhals in mij voer genoeg om tot actie over te gaan: wij voelden ons immers kwaad en gefrustreerd. We waren ervan overtuigd dat we op een onrechtvaardige manier aan het lijntje gehouden waren en dat onze rechten geschonden werden doordat de tegenpartij eenzijdig besloot om van de verkoop aan ons af te zien. Terwijl wij gedurende acht weken al het mogelijke gedaan hebben om aan de wensen van die tegenpartij tegemoet te komen. Dat kon toch zomaar niet! Voor ons was er dus wel degelijk reden genoeg om minstens juridisch advies in te winnen alvorens ons zomaar gewonnen te geven… Grrr…
… even ademen…
Het grootste deel van mijn leven probeer ik al conflicten uit de weg te gaan. In alle contacten die ik leg met mensen streef ik naar een goede verstandhouding, naar harmonie. En dat doe ik nog steeds. Sinds ik geweldloze communicatie ken, is er voor mij echter een mogelijkheid bijgekomen. Een manier om voor mezelf op te komen zonder hiermee een strijd te ontketenen. Door een taal te spreken die verbindend werkt maar tegelijk ook duidelijk is. Die niet met zich laat sollen, maar rechtdoorzee is. Die eerlijk is en transparant. Een manier van spreken die ook ruimte laat voor de ervaring van de ander en deze nog niet invult. Die nieuwsgierig is naar hoe het is voor de ander.
Geweldloze communicatie heeft me geleerd om goed bij mezelf te onderzoeken hoe het voor mij voelt, wat er in mij leeft. Om vanuit zelfconnectie in contact te gaan met anderen. Eén van mijn favoriete uitspraken is ‘Als je niet thuis bent kan je niet ontvangen’. Als je dus iets over jezelf wil delen met een ander vanuit zelfconnectie, moet je eerst zien thuis te komen bij jezelf. Maar ook om empathisch te kunnen luisteren moet je eerst ‘thuis’ zijn. Als je zelf met je hoofd bij andere dingen zit, probeer dan maar eens écht te luisteren naar iemand. Dan ga je al gauw vanuit je hoofd meedenken en invullen voor de ander. En dan kom je al snel met oplossingen of goede raad op de proppen. Goedbedoeld uiteraard, maar misschien ook ongevraagd.
Wat ons opnieuw bij die mail brengt: de ‘Goede raad’. Het lezen van die mail voelde voor mij helemaal niet zo goed. Hij was ongetwijfeld heel goedbedoeld geschreven. Zoals ik haar ken, vermoed ik dat ze vooral haar bezorgdheid heeft willen laten spreken, omdat het voor ons wel eens een hele lijdensweg zou kunnen worden. Of dat we met juridische stappen een doos van Pandora zouden openen van waaruit er geen weg meer terug zou zijn en die ons bovendien wel eens met een financiële kater zou kunnen achterlaten. Allemaal heel begrijpelijke en verstandige argumenten. En wie weet, misschien ook nog heel terecht. Maar dat is helemaal niet waarom ik haar belde.
Nu ik dit schrijf besef ik pas hoeveel nood ik heb (en had) aan een luisterend oor, en aan iemand die begrip toont voor onze situatie en voor ons standpunt. Iemand die me gelijk geeft om niet zomaar op te geven, die me aanmoedigt om op mijn eigen intuïtie te vertrouwen… Dit besef brengt me dichter bij mezelf. Ik word rustiger en kalmer. Ik kan makkelijker naar mijn reacties kijken, en zou nu ook makkelijker op een verbindende manier aan mijn vriendin laten weten waarom haar mail voor mij niet werkt. Daarmee zou ik mijn verantwoordelijkheid opnemen voor mijn gevoelens, want daarvoor is zij uiteraard niet verantwoordelijk.
Door me bewust te worden van hoe ik me voel en wat er in mij leeft op vlak van behoeften, kan ik ook aangeven wat ik nodig hebt (en wat niet). Dat klinkt misschien simpel maar het vraagt best wel wat oefening. Goed om weten: Je krijgt het nooit helemaal voor elkaar, en je krijgt het ook nooit perfect. Maar dat is gelukkig ook niet de bedoeling.
