Hoe eerlijk ben ik als jakhals werkelijk?

Eén van de sleutelverschillen gaat over eerlijkheid, als giraf of als jakhals.

Als ik me eerlijk uitdruk als jakhals, zeg ik wat ik denk over de andere persoon en/of over diens gedrag. Dat zijn mijn gedachten en oordelen, en die zeggen iets over wat de ander goed of fout doet. Met andere woorden, het is een evaluatie en ik gebruik woorden als verwijt, schuld, kritiek, vergelijking… Mijn focus is gericht op het veranderen van de ander om aan mijn behoefte te voldoen, een behoefte waar ik me mogelijk niet van bewust ben en die ik al zeker niet benoem.

Als ik me eerlijk uitdruk als giraf, richt ik mijn focus op wat in me beweegt, en dat deel ik via observatie, gevoel, behoefte en verzoek. Met andere woorden, ik neem verantwoordelijkheid voor mezelf, mijn gevoelens en behoeften.

Lijkt eenvoudig als het hier zo staat, toch?

En hoe vaak in trainingen kom ik dit tegen: “Soms is het nodig iemand eens echt te zeggen waar het op staat! Met altijd lief zijn en alles in te pakken, kom je er niet”.

Er zijn dagen dat mijn jakhals-eerlijkheid dan ook getriggerd wordt en ik zin heb om mijn oordelen – die ik uiteraard ook heb – te uiten. Dan komen er gedachten als: “je hebt er duidelijk niks van begrepen” of “dit is een maat voor niks”.

Doe ik dat dan in het moment? Nee.

Uit professionaliteit? Zeker. Maar mocht ik het alleen daarom doen, zit ik nog steeds in deze energie. En dan ‘doe ik giraf’ ipv ‘ben ik giraf’ – wat trouwens ook een sleutelverschil is.

Wat hier voor mij speelt is dat dit net de essentie is van waar het om gaat en waar het met name altijd om gaat: het scheiden van verantwoordelijkheden.

Telkens er een oordeel om de hoek loert, vertelt me dat iets over mezelf. En hoe kan ik dat als dusdanig herkennen en er ook iets mee doen?
Ook nu weer. Wat maakt dat ik me soms erger aan zulke uitspraken? Dat ik er moe van word.
Wat zou ik willen?
Als ik daar even bij blijf, komt de fantasie van een toverformule, een manier van uitleggen die altijd werkt, waarmee iedereen meteen de essentie begrijpt van het onderscheid tussen beide vormen van eerlijkheid. Dat het duidelijk wordt dat het niet gaat om het inpakken van een boodschap maar net het uitpakken. Dat dat net niet soft is maar krachtig, krachtig in al zijn kwetsbaarheid. En dat het ook nog zorg draagt voor de relatie op de koop toe.

Ik heb de toverformule nog niet gevonden en zal dat met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijk ook nooit doen. Elke groep, elke deelnemer is anders. De ene dag is de andere ook niet…
Wat ik evenwel meeneem zijn deze twee dingen: door mijn jakhals-eerlijkheid vast te pakken, heb ik het vaak niet meer nodig om de ander iets duidelijk te moeten maken. Dan wordt het helder voor me wat ik nodig heb. Mogelijk kan ik me dan als giraf uiten maar zelfs dat is niet altijd meer nodig.
En daarnaast wordt me nu duidelijk dat ik heel graag verder groei in mijn vaardigheden om dit onderscheid helder over te brengen; met voorbeelden die ingang vinden in groepen van divers pluimage. En dat inspiratie hierbij heel erg welkom is…