Mijn zoon van 10 pikt aan tafel op dat we toch beslist hebben om morgennamiddag geen vriendjes bij ons thuis te laten spelen. We pikken, advh de reacties van onze kinderen op grenzen die we stellen(snel gefrustreerd, meer discussie,…), dat de afgelopen dagen druk waren en we telkens ook later in bed staken. We hebben zelf nood aan rust en willen dit ook aan onze kinderen geven. Ferre reageert met veel ontzetting over onze beslissing. Hij voelt zich overstuur, boos, teleurgesteld en tenslotte erg verdrietig. Gisteren had namelijk een mama aan de schoolpoort gevraagd of haar kinderen konden komen spelen en hij had er eigenlijk op gerekend dat dit een ‘JA’ werd. Hij had zelfs al plannen gemaakt met zijn vriend over wat ze samen konden doen. Het is voor mij dan ook heel gemakkelijk om zijn teleurstelling te volgen, te voelen en erbij te blijven. Ondertussen komt er een hele lading naar ons toe:’ Wie denken jullie wel dat jullie zijn? Stoefers! Jullie zijn echte dissers. Jullie zijn niet de baas over mij. Jullie hebben niet gevraagd of ik rust nodig heb. Ik kan ook rustig samenspelen met mijn vriend. Wat zeg je daarop? Jullie hebben rust nodig, niet ik. Denken jullie echt dat ik morgen tot rust ga komen als jullie alles beslissen? Ohja Papa, als jij rust nodig hebt, zal ik dan voor jou beslissen dat je deze avond niet naar jouw vrienden mag? Zal ik mijn macht eens gebruiken en jullie verplichten?’
Een halve eeuw oud, euh ervaren! Dat vieren we, met mooie woorden van Corrylaura: 🐨 “Als ik terugkijk ben ik zo blij en dankbaar. Verbindende
“Wat onze kinderen ons tonen willen wij ook zelf kunnen”, vertelt Lisa Degrève, pedagogisch manager bij Helan Kinderopvang. “Voelen ze honger of verdriet? Dan laten
Als iemand uit jouw team meldt voor lange tijd afwezig te zullen zijn dan weet je dat dit gevolgen heeft. In de eerste plaats voor
