Mijn zoon van 10 pikt aan tafel op dat we toch beslist hebben om morgennamiddag geen vriendjes bij ons thuis te laten spelen. We pikken, advh de reacties van onze kinderen op grenzen die we stellen(snel gefrustreerd, meer discussie,…), dat de afgelopen dagen druk waren en we telkens ook later in bed staken. We hebben zelf nood aan rust en willen dit ook aan onze kinderen geven. Ferre reageert met veel ontzetting over onze beslissing. Hij voelt zich overstuur, boos, teleurgesteld en tenslotte erg verdrietig. Gisteren had namelijk een mama aan de schoolpoort gevraagd of haar kinderen konden komen spelen en hij had er eigenlijk op gerekend dat dit een ‘JA’ werd. Hij had zelfs al plannen gemaakt met zijn vriend over wat ze samen konden doen. Het is voor mij dan ook heel gemakkelijk om zijn teleurstelling te volgen, te voelen en erbij te blijven. Ondertussen komt er een hele lading naar ons toe:’ Wie denken jullie wel dat jullie zijn? Stoefers! Jullie zijn echte dissers. Jullie zijn niet de baas over mij. Jullie hebben niet gevraagd of ik rust nodig heb. Ik kan ook rustig samenspelen met mijn vriend. Wat zeg je daarop? Jullie hebben rust nodig, niet ik. Denken jullie echt dat ik morgen tot rust ga komen als jullie alles beslissen? Ohja Papa, als jij rust nodig hebt, zal ik dan voor jou beslissen dat je deze avond niet naar jouw vrienden mag? Zal ik mijn macht eens gebruiken en jullie verplichten?’Slik, ik kan niet zeggen dat ik hem niet begrijp.
Eerst geef ik hem empathie omdat ik mij echt heel gemakkelijk kan inleven. Ik luister: ‘ misschien had jij ook wel wat inspraak gewenst en wou je graag mee betrokken worden in het gesprek? Ik begrijp jouw teleurstelling helemaal want je was al helemaal aan het uitkijken om morgen jouw plannen te kunnen uitvoeren met jouw vriend?’ Ik stel alles in vraag wat ik teruggeef omdat ik het niet voor hem wil invullen wat er in mij opkomt door naar hem te luistern.
Eigenlijk vind ik hem best wel wijs.
Ondertussen is hij al knikkend met zijn verdriet even op mijn schoot komen zitten.
Ik vraag hem:’ Wat is voor jou eigenlijk macht?’
Hij antwoordt:’ dat ik zelf mag kiezen wat ik wil, dat ik een keuze heb.’
Ik: ‘Jaaa dat is voor mij ook de definitie van macht. Alleen voeg ik er nog graag aan toe dat ik in mijn keuze ook graag rekening hou met anderen.’
Hij: ‘Jij hebt toch ook geen rekening gehouden met mij in jullie keuze.’
Ik zeg: ‘Jij wou graag jouw namiddag zinvol besteden en wij hebben gekozen voor rust. Ik betreur dat ik dit niet afgestemd heb met jou. Ik kan wel heel eerlijk zeggen dat ik zulke keuzes maak uit zorg voor jullie, dat dit is wat ouders doen, zorgen en beschermen en soms ook keuzes maken die gezond zijn voor jullie groei. En dan klopt het dat er een verschil is tussen ouder en kind.’
Hij: ‘ja dat snap ik maar ik zou toch graag betrokken willen worden als er een vriend vraagt om te komen spelen. Mag ik dan morgen met mijn fiets, zeker voor 1 uur, een bezoekje aan een vriend brengen?’
Dat lijkt mij een prima idee, zelf een vriend opzoeken en terugkeren naar een huis waar gekozen is voor rust en gezellig samenzijn…
Samenleven gaat niet over…
ik OF jij, maar IK EN JIJ=WIJ!
