Rauw eerlijk
Gisteren ging de bel. Ik was al iets meer dan een week heel afwezig geweest bij vrienden en familie. Enerzijds omdat ik ziek was, anderzijds omdat een werkopdracht me bezig hield en stress bezorgde. Ik keek uit het raam om te kijken wie het was (de parlofoon werkt niet in ons appartement). Een goede vriendin stond beneden op haar fiets en reed al bijna door toen ik keek. Ik riep “hé” en aarzelde even voor ik nog iets wilde zeggen… zij leek haar hoofd van nee te schudden, zuchtte en reed plots door, zonder verder iets te zeggen. Ik stond even aan de grond genageld… mijn jakhals begon te jammeren dat ik toch zo’n slechte vriendin was geweest de laatste tijd en dat het geen wonder was dat ze boos was op me. En dat ik ook wel wat verwelkomender meteen had kunnen vragen of ze even binnenkwam. Mijn jakhals snauwde me toe dat het toch normaal was dat ze me niet meer moest. Gelukkig heb ik geleerd om mijn jakhals sneller te herkennen. Ik nam mijn telefoon en sprak een voiceberichtje in (bellen voelde nog te fragiel). Ik zei dat ik het niet goed snapte en excuseerde me omdat ik het idee had niet echt aanwezig geweest te zijn de laatste tijd (eerlijk spreken was het enige wat me lukte op dat moment). Zij stuurde vlak daarna: sorry, ik voel me niet goed en denk dat niemand mijn gezelschap wil. Sorry.
Wauw, dacht ik… hebben we zonet allebei sorry gezegd? Het voelde meteen heel duidelijk dat we elkaar appreciëren en met respect met de ander willen omgaan. Ik liet haar weten dat ik wel begreep wat er gebeurd was. Dat ik ook zo’n momenten heb. En dat ik haar graag zie! En deed een voorstel om een paar dagen later (als ik hopelijk genezen en uit de werkstressmodus zou zijn) af te spreken.
Ik besefte dat ik ook al dergelijke momenten heb gehad, dat ik volledig overtuigd was dat niemand me moest. En vanuit dat idee dingen deed of zei, waarvan ik achteraf spijt had. Momenten dat ik niet bij het vertrouwen kon komen dat ik de moeite waard was. Me zielsalleen op deze planeet leek te voelen. Enorm veel behoefte had aan verbinding, maar tegelijk te bang was om de verbinding aan te gaan. Vandaag schreef ze dat ze blij was dat ik niet boos was, zelfs lief was. Maar dat ze volgende keer zelf ook wel ging proberen constructiever te zijn. Ze was verrast door mijn reactie.
Ik kon het voorval met een gerust hart afsluiten, glimlachend om onze menselijkheid. En dacht, wat ben ik toch blij dat ik Verbindende communicatie heb leren kennen. En dat ik mede daardoor me zo bewust ben mogen worden van mijn eigen jakhals en van mijn menselijke behoeften. Maar vooral ook van wat empathie is en wat het kan betekenen. Ik was verrast toen ze wegfietste en had nood aan duidelijkheid en geruststelling. Zij had behoefte aan verbinding en bevestiging. Zonder dat allemaal stap voor stap uit te spreken, konden we voelen doorheen onze reacties dat we de ander wilden begrijpen. Simpelweg dat. Onze intentie. Want dat is waar het écht om draait!
En zal het nog es mislopen? Gegarandeerd. Maar op het moment dat ik openheid en eerlijkheid ervaar bij de ander, gaat mijn hart open. Zo vind ik het bijvoorbeeld veel aantrekkelijker als iemand met volle moed zegt dat hij/zij onzeker is, dan iemand die hoogmoedig doet alsof en ik vervolgens een soort onwennige vibe voel die me zegt ‘er klopt -iets- niet, maar ik weet niet wat’.
Laten we samen regelrecht rauw eerlijk zijn! En eerlijk, soms durf ik dat ook niet…
Lien
