Een collega heeft hoofdpijn en vraagt mij of ik vanavond een meeting wil overnemen; een collega vraagt mij of ik in december een training zou kunnen overnemen; een collega vraagt of iemand morgen een Q&A sessie zou kunnen overnemen; een collega heeft een ongeval gehad en vraagt of iemand het schrijven van de volgende blog zou kunnen overnemen; een collega valt ziek en vraagt of iemand kan inspringen voor deze trainingsdag om continuïteit voor de klant te garanderen; een collega vraagt of ik voor het weekend nog een offerte zou kunnen opstellen voor een dringende vraag van een klant….
Nu ben ik benieuwd wie van jullie dit soort situaties herkent, en wie er nog wel eens worstelt met het nemen van de juiste beslissing, van de best mogelijke beslissing.
Zelf zou ik zo graag JA zeggen op alles, vanuit mijn behoefte om bij te dragen, vanuit zorg voor mijn collega’s, vanuit de behoefte aan samenwerken en wederkerigheid, vanuit de behoefte om kwaliteitsvol en efficiënt te kunnen werken, en ik zou ook zo graag willen dat ik naar mijn collega’s kan uitreiken als ik het een keer nodig heb, vanuit behoefte aan wederkerigheid en écht samen-werken, om samen en ieder voor zich in balans te kunnen blijven.
Ik stel mij dan steeds weer de vraag, wat lukt er voor mij echt, en waar mag ik mijn grens trekken en voor mijn eigen welzijn en balans kiezen?
Ik gun het iedereen, inclusief mezelf, om een leven in balans te kunnen leven, met een vervullende activiteit, in samenwerking met andere waardevolle collega’s die elkaar kunnen inspireren en aanvullen, en samen als team achter een gemeenschappelijke missie staan.
En in de praktijk zit ik toch steeds weer met mijn handen in het haar, omdat ik niet weet of ik nu ja of nee moet zeggen, of ik kies voor bijdragen aan de ander, aan het team, aan mezelf…?
Het zijn blijkbaar de dagdagelijkse uitdagingen van onverwachte elementen, de cadeautjes die het leven op mijn pad strooit die mij steeds weer uitdagen om te kiezen, tussen ja en nee, tussen links of rechts afslaan, tussen bijdragen aan de ander of kiezen voor mezelf. En ik besef ook dat deze cadeautjes mij elke dag weer uitnodigen om te blijven groeien, en steeds bewuster in mijn keuzes te staan, en steeds weer de uitdaging aan te gaan, van de dialoog met mezelf en de dialoog met de ander.
De concrete aanleiding voor deze blog was mijn dierbare collega die onlangs een ongeval had. Dat was wel even schrikken. In de team-appgroep reikt mijn collega uit: “Wie zou voor mij kunnen inspringen om de blog voor deze week te schrijven? Ik moet echt nog bekomen van de shock en het zou mij echt helpen mocht iemand dit kunnen overnemen.”
Er verscheen al snel een aantal reacties in de groep, de ene na de andere licht toe waarom het nu even niet lukt of dat er op dit moment geen inspiratie is. Ik merk dat bij het lezen van de berichten er iets in mij geraakt wordt, er iets in mij begint te bewegen. Er lijkt een grens in mij geraakt te zijn.
Het uitdagende is hier voor mij dat ik het iedereen zo gun om voor zichzelf te zorgen! En inclusief mezelf. Ikzelf heb net heel volle dagen achter de rug, weg van thuis vanwege de afstanden naar de trainingslocaties. Ik verlang enorm naar thuis komen, thuis zijn, naar tijd voor mezelf en tijd met mijn partner, naar een echt weekend, met andere woorden naar rust, ontspanning en herbronning. En als ik nu nee zou zeggen op de blog, blijft er toch iets in mij knagen – hoe kan het nu dat na zo’n heftig ongeval er geen andere collega is die de mogelijkheid ziet of voelt om in te springen.
Een andere optie is uiteraard om de blog de blog te laten zijn en een keertje over te slaan. Ook dan zal de wereld niet vergaan, toch?
Iets in mij besluit om JA te zeggen, en volhartig. Ik voel een opluchting. Dit is nu té belangrijk voor mij, ook al is mij nog niet helemaal duidelijk waarom. Ik geef toe dat mijn innerlijke jakhals sommige van de argumenten van mijn collega’s moeilijk kon accepteren. En toch gun ik ieder van ons zijn eigen vrije keuze. Ik hoorde vooral de oprechte vraag aan het team om dit onverwachte voorval samen op te vangen. En daarin werd een verlangen in mij wakker om dit ook als team te kunnen dragen.
Nu is mij duidelijk geworden waarom iets in mij zo graag JA wilde zeggen. Juist omdat het thema zelfzorg mij zo na aan het hart ligt. En ik wil ook nee kunnen zeggen als ik oprecht geen ruimte heb voor een ja. Of ook uitreiken naar mijn collega’s als iets mij even niet lukt.
En hier ligt een thema dat soms zo gevoelig kan liggen op de werkvloer. Hoe kan ik blijven zorgen voor mezelf, terwijl ik ook wil bijdragen aan de organisatie, aan ons team? Hoe komen we tot een balans waarin ieder kan bijdragen, en ook ieder wordt gedragen door het team?
Bij het werken met teams in organisaties is dit een thema dat maar al te vaak aan de oppervlakte komt. Hoe kan ik zorgdragen voor mezelf én voor het team en onze gemeenschappelijke missie? Hoe leer ik luisteren naar mijn zo waardevolle behoeften, de drijfveren die mij helpen in het maken van de beste keuze, elke dag opnieuw?
Ik voel een vastberadenheid in mij, om deze zo belangrijke dialoog aan te gaan met mezelf – steeds weer. En soms vraagt het moed om deze dialoog ook aan te gaan met anderen, met mijn collega’s, met mijn partner, met vrienden.
Steeds weer ben ik dankbaar als ik de moed vind om dit daadwerkelijk te doen, te durven benoemen wat ik nodig heb, en aan de ander durf te vragen of ik op steun en support kan rekenen. En dan ook open te staan voor een nee, als dit voor de ander niet lukt. En dan weer op zoek te gaan naar nieuwe strategieën om mijn zo waardevolle behoefte aan zelfzorg in te vullen.
En nu voel ik mij zo opgelucht. Opgelucht dat ik dit zo waardevolle thema heb kunnen benoemen en in mezelf heb kunnen raken. En ook opgelucht dat ik vanuit een volhartige JA deze blog heb geschreven. En nu ga ik met een tevreden hart mijn weekend in.
