STOP, ik kan echt niet meer luisteren…

Ja, dat zei ik dus, een tijdje geleden toen ik met een aantal mensen aan tafel zat en al een lange tijd intens aan het luisteren was. 

De dame naar wie ik dit richtte, ging nog door. “Ja, maar ik wil gewoon nog zeggen dat …” 

“Stop”, zei ik nu luider, “ik wil je graag horen, maar er kan nu even echt niets meer bij. Dus laat ons straks dit gesprek verderzetten.” 

“Ja maar, ik mag toch mijn zin nog wel afmaken.” 

“Als je nu doorgaat, ben ik even weg. Het lukt me niet meer om nog te luisteren, ook al zou ik dat graag willen.” 

“Ja, maar gewoon nog dit …”  

En weg was ik … 

Ik liep naar binnen waar ik even stond te trillen op mijn benen van de adrenaline die door mijn lijf gierde. Want oh wat vind ik dit toch altijd spannend.  

Je leest het goed … altijd … m.a.w. dit gebeurt nog, dit doe ik nog.  

Mijn grens voelen, heel duidelijk in mijn lijf: een hoofd dat op ontploffen staat, mijn ademhaling die stokt boven mijn middenrif en een gevoel van overweldiging. En daarnaar luisteren en er vervolgens naar handelen. 

Is dit leuk voor de andere persoon? Nee, natuurlijk niet. 

Vind ik het zelf fijn als iemand dit bij mij doet? Nee, natuurlijk niet. 

En toch! Toch zou ik willen dat je dat met mij doet: heel duidelijk jouw grens aangeven! 

Want een grens, jouw grens en mijn grens is de plek waar we elkaar kunnen ontmoeten!  

Marshall Rosenberg, grondlegger van Verbindende Communicatie (of Geweldloze Communicatie) zei zo vaak: “Words are windows or walls.” 

Een grens hoeft niet moeilijk te zijn. Hoeft niet hard te zijn of een eindpunt te betekenen.
De manier waarop je een grens aangeeft, bepaalt of het een venster of een muur wordt. 

 Als de andere persoon even had kunnen wachten, was ik gewoon blijven zitten, even in stilte, ademen, mijn hoofd wat leeg maken, zodat er terug ruimte zou zijn om verder te luisteren. Want dat wilde ik graag. Ik wilde haar graag horen in wat ze te vertellen had. Maar als ik over mijn grens ga, ben ik er niet meer bij, dan ben ik weg van mezelf en dus ook van de ander.  Dus ik word er zo blij van als mensen hun grenzen kunnen aangeven omdat ik hen/jou daar kan ontmoeten en jij mij. 

Grenzen in Verbindend Communiceren zijn dus iets heel moois en staan haaks op het beeld dat de meeste mensen van grenzen hebben: hard, eindpunt, afstand, moeilijk, polariserend, enz. 

Grenzen aangeven en grenzen ontvangen kan zo verbindend zijn. 

Op de foto zien jullie de grenzen in mijn tuin J. 

Zowel mijn buurman als ik genieten van die grens. Soms staan we zonder elkaar te zien (ik soms nog in pyjama en ik vermoed hij soms ook ????) over de schutting heen met elkaar te babbelen en genieten we van dit contact maar ook van de privacy die we op die manier voor elkaar creëerden. Evengoed staan we soms aan de lagere kastanjehouten schutting te babbelen. Zo fijn om die keuze te hebben en bewust om te gaan met grenzen. 

Ken jij jouw grenzen? En durf/kan jij die ook aangeven en ernaar handelen?  

Kan je ook grenzen van anderen respecteren?  

Oh ja, nog even zeggen dat ik nadien een heel fijne uitwisseling met de dame in kwestie had. Ze deelde dat ze nu beter begreep waarom haar partner soms aangeeft dat ze teveel woorden gebruikt en dan afhaakt; en nu dus beseft dat haar man dus wel degelijk graag naar haar wil luisteren, maar soms even tijd moet nemen om alles binnen te laten en weer ruimte te hebben om verder te luisteren. 

Als je dit thema ook moeilijk vindt, kan ik je van harte aanmoedigen om kennis te maken met Verbindende Communicatie dat tools aanbiedt om duidelijke grenzen aan te geven en ze gemakkelijker te kunnen horen.  

Grenzen zorgen voor nabijheid, niet voor afstand! Als je de kunst van verbindend communiceren in de vingers hebt …