“De mens is vrij geboren, en toch ligt hij overal in ketenen” J-J Rousseau
Dit is een quote waar ik al eens een sessie mee start. Dan laat ik deelnemers even de tijd om hierbij stil te staan en voor zichzelf na te gaan of ze deze uitspraak al dan niet herkennen als het op hun eigen leven aankomt.
En deelnemer aan het leven zijnde, blijft de quote ook mij stimuleren om erover na te denken. En dan kom ik (helaas) tot de vaststelling dat ik mezelf nog regelmatig aan de ketenen leg. Met andere woorden, dat ik het woordje ‘moeten’ in de mond neem en mezelf vertel dat ik geen keuze heb. Toch geen echte keuze want wat als…?!
Zo zijn er bijvoorbeeld deze:
‘Ik moet deze blog nog schrijven want het is mijn beurt.’
‘Ik moet bij mijn ouders langsgaan voor kerst, want dat verwachten ze.’
‘Ik zal maar ingaan op deze uitnodiging want anders voelt de andere zich wellicht alleen.’
etc.
MOET ik dat werkelijk allemaal? Waar stopt de zorg voor een ander en waar begint de zorg voor mezelf? En vice versa. Is het überhaupt een of-of-verhaal?
Ondertussen heel wat jaartjes verder in het leren en integreren van het gedachtegoed, kom ik soms (om niet te zeggen nog regelmatig) op een plek waar theorie en praktijk al eens van elkaar kunnen verschillen. Weten hoe ik dergelijke situaties door een GC-bril zou kunnen bekijken betekent nog niet dat ik het ook altijd werkelijk kan. Dan nemen oude (gedachte)patronen het weer even over en voel ik me verantwoordelijk voor het welzijn en geluk van de andere. Zodanig dat ik mijn wensen en noden ervoor opzij zet.
Maar echt gelukkig word ik daar niet van, ook al doe ik het net vanuit een mooie intentie om te willen bijdragen.
En hoe dankbaar ben ik dan dat er een dag training volgt, waarin ik naast voorbeelden van deelnemers, ook eigen voorbeelden van situaties kan inbrengen en op die manier het kader weer helder krijg. Dan neem ik de tijd om te vertragen en te verbinden met de behoefte achter mijn ja en met deze achter mijn nee.
Voor de situaties van zonet:
‘Ik schrijf deze blog omdat engagement belangrijk voor me is, ik wil groeien en graag bijdragen aan de werking van Blabla (ja). Ik wil graag schrijven wanneer ik me geïnspireerd voel en zelf kiezen wanneer (nee).’
‘Ik ga op bezoek omdat ik graag verbinding, contact wil en wil delen (ja). En ik wil ook graag gemak, spontaniteit en authenticiteit (nee).’
‘Ik ga in op de uitnodiging omdat ik wil inzetten op vriendschap, warmte en genieten (ja). En tegelijk wil ik ook vrijheid en congruentie (nee).’
Mentaal bij deze behoeften aankomen is niet moeilijk. Allemaal voor de hand liggend, toch? Veel verbeeldingskracht is er niet voor nodig om je hier iets bij te kunnen voorstellen.
Maar vertragen is meer dan deze mentale oefening. Het is een plek opzoeken waar lijf en hoofd elkaar ontmoeten. waar het lijf aangeeft dat het hoofd de passende termen gevonden heeft.
En dan gebeurt het, dan raakt de schoonheid van het gedachtegoed me, keer op keer: er komt zachtheid, mildheid, verbinding. Dan zijn er geen tegenstellingen meer, maar kan elke behoefte als een parel ontvangen worden. De energie in het moment verandert, ik ervaar meer openheid om verschillende kanten uit te kijken – al blijven de behoeften dezelfde. Dan ben ik dankbaar voor de bril die ik gevonden heb om naar dingen en situaties te kijken. Dan verdwijnt de of-of en ontstaat er ruimte voor de en-en.
Welke strategie ik uiteindelijk kies doet er dan zelfs niet meer toe. Veelal verandert er in de praktijk niets en schrijf ik de blog, ga ik op bezoek bij mijn ouders en neem ik de uitnodiging van een vriend aan… Alleen doe ik dat dan vanop een andere plek, vanuit een andere mindset. Vanuit een plek van keuze en niet meer vanuit onmacht of de gedachte dat ik verantwoordelijk ben voor het geluk van de ander. Dan ben ik ge-ont-moet.
Dan voel ik me letterlijk bevrijd, bevrijd van de ketenen die ik mezelf gaf.
