Ik was al helemaal in lentestemming. Deze maand maart heeft ons rijkelijk bedeeld met een overvloed aan warmte en licht, hoe heerlijk was dat!! En plots is het weer winter, lijkt het licht en de warmte ons verlaten te hebben, ja sneeuwt het zelfs, en kan ik me opeens niet meer zo goed voorstellen dat het al lente was, dat het al bijna Pasen is… En ik geef toe, ik voel mij teleurgesteld, of zelfs boos, dat die zo aangename warmte mij weer werd ontnomen… En erger nog, volgende week ga ik met mijn partner op vakantie, eindeljk weer op reis, na zo’n lange tijd! En bij vakantie en op reis gaan, dacht ik vanzelfsprekend aan lentezon en heerlijk warme dagen, of tenminste zonnige dagen, zeker na de bijna vanzelfsprekendheid van het voortzetten van de afgelopen warme periode. We hadden het bovendien verdiend na zo’n uitdagende winter met zoveel natte en donkere dagen, en dan nog te zwijgen van het hele “corona-gedoe”.
Zo werden er allerlei interne stemmen in mij actief, stemmen van teleurstelling en overtuiging dat het toch anders hoort te zijn, en stemmen van boosheid omdat we nu toch echt beter hadden verdiend…
En dan moet ik om mezelf lachen, als ik zie hoe in mij vanuit de simpele ervaring van een temperatuursverandering, er moeiteloos allerlei verhalen in mij ontstaan, en er sommige interne delen in mij boos of verongelijkt zitten te mokken.
Ja en hoe krijg ik die mokkende delen nu weer mee op reis, hoe krijg ik die weer mee in mijn levensvreugde, die er ergens vast ook nog is? Want ze zijn pittig, ze zitten vastberaden in de hoek en met de hakken in het zand, overtuigd dat ze onmogelijk ooit nog gaan bewegen.
Daarvoor heb ik volgend hulpmiddel: Mijn Kabouter Mysticus
Mysticus is de zachtheid zelve. Hij spreekt zowel mijn zo gevoelige ik aan, als ook mijn gepassioneerde metaphysicus, die in extase raakt van reflecties over donker en licht, licht en donker, en hoe die samen horen en samen het leven creëren.
Interessant, hoe een jong zacht gevoelig wezen kan samenleven met een gepassioneerde metaphysicus of mysticus. En nu blijken deze zelfs uiterst goede vrienden te zijn. Ze hebben oog voor het subtiele en vaak ongeziene. Misschien voel ik mij juist daarom door dit wezen zo zeer gezien.
Ja zo rijk en ook zo schijnbaar paradoxaal kan het zijn in mijn binnenwereld.
Sprekende nu van metaphysica, van licht en onlicht. Dit brengt mij dan moeiteloos bij Pasen en de symboliek van Pasen: nieuw leven, licht dat geboren wordt vanuit de duisternis, de verrijzenis vanuit de dood.
Ah nu beginnen we tenminste een echt gesprek te voeren, zegt mijn mysticus, die al een tijdje geduldig ongeduldig zat te wachten op dit moment. Spreken over de essentie van het leven, ja dan leef ik eindelijk weer. Is dit misschien ook waarom de dood ons zo dicht bij het leven brengt? En het leven ons steeds weer dicht bij de dood brengt, omdat we anders vergeten dat we elk moment van ons leven leven? Moet het oorlog worden, zodat we ons weer bewust worden dat we echt in vrede willen leven? En moet het donker worden, zodat we merken dat het licht bestaat? Moeten we sterven om weer te kunnen leven. Moeten we ons licht op het donker schijnen, om te beseffen dat er altijd al licht geweest is, en dat het licht in het donker is en het donker in het licht?
En zo is het met ons bewustzijn, met aandacht voor wat er leeft. Als ik mijn licht schijn op mijn teleurstelling, mijn boosheid, kan ik weer zien dat eigenlijk in mij een zo vreugdevol en gevoelig kind zich aan het openen was in warmte en zon, en even schrok van de plotselinge kou. Als ik mijn licht schijn op mijn vergeten innerlijk deel dat ergens in een donker hoekje is weggekropen, juist omdat het zo graag volledig en vrij wil leven, ontdek ik de verrassende magie van mijn innerlijke mystica, die mijn levensvonk weer doet ontluiken.
Zo wens ik ons allen toe dat de gedachte van Pasen ook voor ieder van ons het licht mag schijnen op die stukjes in ons die zitten weggedoken, die met elkaar in gevecht zijn, die zijn achtergebleven, of die zelfs gestorven lijken, opdat ook zij altijd weer mogen verrijzen, als een phoenix uit de as.
Silvia
Een halve eeuw oud, euh ervaren! Dat vieren we, met mooie woorden van Corrylaura: 🐨 “Als ik terugkijk ben ik zo blij en dankbaar. Verbindende
“Wat onze kinderen ons tonen willen wij ook zelf kunnen”, vertelt Lisa Degrève, pedagogisch manager bij Helan Kinderopvang. “Voelen ze honger of verdriet? Dan laten
Als iemand uit jouw team meldt voor lange tijd afwezig te zullen zijn dan weet je dat dit gevolgen heeft. In de eerste plaats voor
