FAKE NEWS: Je kan toch niet verbindend communiceren als de ander niet meewil?
Deze vraag hoor ik regelmatig. En ik begrijp ook dat de vraag gesteld wordt. Want als je verbinding verstaat als – er is harmonie, rust of begrip aan de beide kanten – dan kan je sommige communicatie niet verbindend noemen. Soms is onze eigen behoefte aan verbinding dus niet ingevuld in relatie. Maar dat wil niet zeggen dat WIJ niet altijd kunnen KIEZEN om WEL verbindend te communiceren. En dat betekent… dat we de behoeften kunnen blijven zien of proberen zien onder de stekelige uitspraken of het gedrag van de ander. Dat we de ander niet als vijand gaan beschouwen of veroordelen in ons hoofd, maar open blijven voor zijn/haar menselijkheid. En dat we zélf spreken vanuit onze eigen verantwoordelijkheid voor onze behoeften.
Verbindend communiceren betekent ook NIET dat we met iedereen contact willen, op reis willen of bevriend willen zijn… Want er is een verschil tussen contact en verbinding. En in verbindende communicatie staat onze INTENTIE aan verbinding centraal. Dat betekent dus dat we elkaar ten allen tijde als gelijkwaardig zien en elkaars behoeften even belangrijk vinden, maar daarom niet met iedereen in contact willen staan.
Zo kunnen we bijvoorbeeld afstand nemen van iemand op een verbindende manier. Klinkt dat vreemd? Een voorbeeld: Ik had een tijd geleden een date met iemand. Ik zag het helemaal zitten, maar de man in kwestie voelde geen relatievonk met me. Hij wou wel heel graag vrienden blijven. Maar ik voelde me telkens vol verdriet als ik hem gezien had en gevoeld had dat een diepere verbinding niet mogelijk was. Ik vroeg hem om geen contact meer op te nemen. Een tijdje later deed hij dat toch. Opnieuw gaf ik aan dat ik geen vrienden wou zijn. En opnieuw…
Ik kon hem gaan veroordelen in mijn hoofd. Dat zou klinken als: “djeezes, wat ne rotzak! Respect staat niet in zijn woordenboek zeker? Heeft hij het nu echt niet door?”.
En jawel, tuurlijk voelde ik boosheid. Omdat mijn behoefte aan respect voor mijn beslissing en mijn behoefte aan me evenwichtig voelen en open kunnen staan voor andere mannen niet ingevuld werd. Boos zijn en grenzen aangeven is wat ik net meer geleerd heb doorheen verbindende communicatie. Maar boosheid in verbinding met MIJN behoefte, voelt niet als een aanval naar de ander. Ik kon zien dat zijn behoefte aan inspiratie en erkenning vervuld werd door vriendschappelijk in contact te staan met mij. Ik heb uiteindelijk nog een laatste keer heel duidelijk mijn grens aangegeven en sindsdien heeft hij me niet meer gecontacteerd. Maar in mijn hoofd is hij geen ‘vijand’. Hij is een persoon met zijn behoeften, die hij probeerde te vervullen met strategieën die voor mij niet tegemoetkwamen aan mijn behoeften. Ik kan hem dus blijven zien als mens, in verbinding met zijn menselijkheid. En toch contact verbreken.
Zo gaat het ook wel eens met vrienden. Sommige mensen laden me op. Anderen niet. En ook dat heeft énkel en alleen met MIJN behoeften te maken. Want iemand anders laadt misschien net wél op in gezelschap van diezelfde persoon. Rust is bijvoorbeeld een belangrijke behoefte van mij. Diepgang ook. En dat heeft als gevolg dat ik graag in contact sta met mensen die die behoefte vervullen.
Dus ja… ook als iemand niet ‘verbindend’ communiceert met jou, kan jij altijd en overal kiezen om verbindend terug te communiceren. Ook dan kan je altijd kiezen hoe je kijkt naar die ander. Ook dan kan je in contact proberen zijn met je eigen gevoelens en behoeften, gelijkwaardig met de ander.
Verbindende communicatie begint met verbinding met jezelf. Begint met authentiek in het leven staan. Begint met niet meer doen alsof. Begint met écht luisteren en eerlijk spreken! En daar kan je altijd voor kiezen, wat de ander ook zegt of doet!
Lien
